“Bogaert is jarenlang in de luwte, traag maar mooi verder blijven schrijven. In Onvoltooid heeft hij alle zeilen bijgezet om de gratuite valkuilen van zijn scrupuleuze stijl te ontwijken met een actueel verhaal vol verlangen naar liefde, ook al is de vervulling ervan onzeker of misschien zelfs onmogelijk. In zekere zin is hij de vaandeldrager van een stille schrijversgeneratie die met grote precisie én poëzie glans geeft aan het alledaagse bestaan van door het leven getekende personages die weinig illusies koesteren, maar toch blijven hopen op beter. Bogaert staat als geen andere Vlaamse romanschrijver sinds jaar en dag voor een traag-is-mooi-poëtica, en met zijn natuurproza doet hij er deze keer nog een schep bovenop. Hij is op zijn best als hij extreme emotionele gebeurtenissen versnijdt met atmosferische impressies. Hij gaat niet tot op het bot, maar wijkt uiteindelijk graag uit naar prachtige atmosferische beschrijvingen die iets hebben van het flamboyante sensitivisme van Lodewijk van Deyssel, maar evengoed de herinnering oproepen aan bepaalde lyrische oneliners van Herman de Coninck. De Franse auteur Patrick Modiano kreeg voor dergelijke virtuoze passages in 2014 de Nobelprijs voor Literatuur.”
Literair criticus Frank Hellemans in ‘de lage landen’ (voorheen ‘Ons Erfdeel’) over ‘Onvoltooid’, uitgeverij Vrijdag.
Een academisch team, samengesteld uit hoogleraren en docenten van het Huygens ING-instituut Amsterdam en de Universiteit Antwerpen en twee Nederlandse promovendi, legt zich met het NWO-project Track Changes in de komende vijf jaar toe op een wetenschappelijke analyse van het schrijfproces van Roosevelt. Dat werd met het Inputlogprogramma – door de UA ontwikkeld – van de eerste letter tot de laatste komma geregistreerd. De dissertaties worden verwacht in 2022 en 2023.
GIE BOGAERT 
